Zambia
Projecten:
- Rick Voorend
Klaslokalen in Matuku
Matuku is een kleine gemeenschap met ruim 2000 mensen. De bereikbaarheid in het droge seizoen is redelijk tot goed, alleen de laatste drie kilometers zijn slecht. De gezondheidszorg is er van zeer laag niveau. Onderwijs wordt aan ongeveer honderd kinderen gegeven in een kleine, provisorische, school die uit twee kleine lokalen bestaat en niet aan de eisen van het ministerie voldoet.
World Servants gaat in 2008 voor de tweede keer assisteren in deze gemeenschap. In 2007 werden er een kliniek met een woonhuis voor de verpleegkundige gerealiseerd. De districtsoverheid heeft toegezegd de kliniek van adequaat personeel te voorzien, alsmede van medicijnen en eventuele andere benodigdheden. De ervaring leert dat met name materiële ondersteuning een kwestie van tijd is. Eerdere projecten in Miloso en Kakushi hebben echter wel aangetoond dat ‘het systeem’ werkt. Dit jaar gaan we de bestaande school uitbreiden met nieuwe lokalen en een kantoor met opslagruimte.
NOORDEN - Waimbaji; de naam is Afrikaans voor Zangers. Vijfendertig jaar geleden bedacht de Noordense missionaris Knaap deze naam. Het jubileum wordt gevierd met een concert op 26 april om 20.30 uur in de Martinuskerk. Tijdens de repetitie, donderdag 3 april halen Ans van Capel, lid van het eerste uur en voorzitter Elly Vork herinneringen op.
Het gaat er vrolijk aan toe op de repetitieavond. Het koor is al enige tijd bezig met het oefenen van de liedjes, maar vanavond wordt er voor het eerst gerepeteerd met het combo en met de muziek. 'Wij hebben voor het jubileumconcert oud-leden gevraagd die het combo vormen', vertelt Elly Vork. 'Normaal bestaat ons koor uit 23 leden, maar op 26 april staan we er met 35.'
Het koor zingt lichte muziek en voor deze speciale gelegenheid is gedoken in het repertoire van de afgelopen jaren. Uit de oude doos is You can't hurry love gekomen. Bekend van The Surpremes en Phil Collins. Bij Grease lightning gaat het al beter en Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder van Ramses Shaffy klinkt gewoon lekker.
Zingen doen de leden uitsluitend voor hun plezier. Concerten geven ze nooit. Het concert 26 april is dus een unieke gelegenheid om het koor te horen zingen. Maar er is nog een reden. 'We hebben wat sponsorgeld opgehaald', vertelt Vork. 'Rick Voorend uit Zegveld gaat voor World Servants, een Christelijke jongerenorganisatie - die met behulp van jongeren - scholen, huizen en klinieken bouwt in derde wereldlanden, een klaslokaal helpen bouwen in Zambia. Komende zomer gaat hij er drie weken heen.'
Allereerst wil ik iedereen bedanken die mijn reis naar Zambia mogelijk heeft gemaakt Het was een geweldige ervaring, die ik absoluut niet had willen missen.
Mijn reis:
We vertokken 2 juli om 5 over 9 s’avonds richting Nairobi, waar we een tussenlanding maakte, om vervolgens richting Lusaka te gaan. Na een reis van ongeveer 20 uur waren we op onze bestemming. Matuku! Toen we daar aankwamen werden we hartelijk verwelkomd door de bevolking. Ze vonden het echt geweldig dat we er waren. Eenmaal aangekomen, moesten we eerst onze slaapplaatsen inrichten, en daarna kregen we voor Zambiaanse begrippen een groot welkomst maal. Een bordje rijst met een kippenpootje. Wat overigens wel prima smaakte. Na het eten dook iedereen vrijwel meteen zijn of haar bed in, omdat er de volgende dag voor een begin aan de school gemaakt moest worden.
Een bouwdag zag er als volgt uit:
- Kwart voor 6 opstaan
- Half 7 ontbijten met rijstepap
- 7 uur klaar met ontbijten, tanden poetsen en spullen voor
op de bouw pakken
- Half 8 GMG. Dit staat voor goede morgen gesprek.
Dit was een gesprek van een half uur over hoe je alles in
Zambia beleefde, en ook het geloof kwam ter sprake in dat half uur.
- Half 9 begin bouw
- Half 11 thee pauze
- Half 2 middag eten. Dit bestond meestal uit 3 sneetjes wittebrood met ( zelfmeegenomen)
beleg.
- 5 uur, einde bouwdag + spullen opruimen
- Half 6 douchen ( met 3 kopjes water )
- 6 uur: etenstijd. Het avondeten bestond uit rijst, een bekertje thee, en als we geluk hadden een
stukje vlees.
- Half 7. Afruimen, afwassen
- 7 uur, avondprogramma of avondsluiting. Avondprogramma hield in dat we met de groep een
spel gingen doen of iets, avondsluiting hield in dat er werd gesproken over het geloof, of hoe
je de gebeurtenissen in Zambia ervaart. Lijkt wel aardig op de GMG, alleen dit had meer
nadruk op het geloof.
- Avondprogramma of avondsluiting duurde tot een uur of 8, daarna was je vrij om wat voor
jezelf te doen
- Half 11, bedtijd.
In de weekenden was er een andere tijdsindeling, dan gingen we op zondag naar de kerk, en viel er s’middags iets anders te beleven. Zo hebben we een voetbalwedstrijd tegen de bevolking gespeeld, zijn we naar een safaripark geweest, en hebben we een rondje door de omliggende dorpjes gelopen.
Het verhaal is eigenlijk niet compleet als ik niet zou vertellen wat zo’n reis nou met je doet.
Ik kan u vertellen, het doet heel wat met je.
De ervaring van hoe de mensen daar leven.. Ze leven daar in omstandigheden, dat kan je je haast niet voorstellen. Niks geen huizen, Niks geen wegen, nee.. Ze leven in hutjes gemaakt van bij elkaar geraapte takken, met gedroogd riet erop. Wegen bestaan uit onverharde zandweggetjes dwars door de natuur heen.
De kinderen daar. Amper te eten, net zoals de ouders overigens, een hongerbuikje was eerder regel dan uitzondering.
En toch zijn de mensen daar vrolijk en blij. Blij met wat ze hebben. Vooral dat is me bij gebleven. De mensen daar lachte altijd. Ze waarderen kleine dingen heel erg. Al wist je alleen al de naam van een kind, voelde die zich de koning te rijk. Je wilt niet weten hoeveel namen ik uit m’n hoofd heb geleerd.
Daarbij komt het sterke geloof van de mensen daar. Met alles wat ze deden, ze vertrouwde op Jezus. Ondanks dat die mensen daar honger lijden en eigenlijk helemaal niets hebben. Ze vertrouwen op Jezus op een manier die ik nooit tegen was gekomen.
Dat merkte je zondag’s in de kerk, maar ook zeker waneer je iemand sprak die Engels kon. Dat waren er overigens maar een stuk of 5, maar dat doet er niet toe. De manier waarop die mensen over Jezus spraken was echt bijzonder.
Al deze dingen hebben mij er ook over na laten denken
of wij soms nu wel zoveel beter af zijn dan die mensen daar in Zambia.
De mensen zijn daar vrolijk, aardig, en waarderen kleine dingen.
Ondanks dat ze een levensstandaard hebben die ver beneden pijl ligt..
Tenslotte kan ik iedereen die er ook maar over getwijfeld heeft mee te gaan op een project naar welk land dan ook, om de mensen daar te helpen, sterk aanraden dat ook daadwerkelijk te gaan doen. Het is namelijk een geweldige ervaring waar je ook zelf de rest van je leven wat aan hebt, dat merk ik nu al. Het is de moeite waard kan ik je zeggen.
De doelen zijn overigens gehaald. De school was af toen we weg gingen, en we hebben er ook nog een huis voor de leraar bij weten te bouwen.
Copyright © Stichting Kaskazini